Sandra Field schreef “Spinoza against Negri” - #spinoza

Vanwege de ondertitel die Sandra Field meegaf aan haar artikel dat ik hieronder noem, maar vooral uiteraard door de inhoud van dat artikel, is zij een Spinoza scholar naar mijn hart.

Op haar pagina bij academia.edu lezen we: Dr Sandra Leonie Field is a political philosopher working at Yale-NUS College, Singapore. Her research investigates conceptions of political power and their implications for democratic theory. She approaches these themes through engagement with texts in the history of philosophy, especially Hobbes and Spinoza.
More broadly, she teaches and is interested in political thought, theory, and philosophy, both historical and contemporary; moral philosophy, both Western and non-Western; and social theory.
Dr Field completed her PhD in Politics at Princeton University in 2012, in the Program in Political Philosophy. She holds a Masters degree in Philosophy at the University of New South Wales (Australia), where she was also awarded a University Medal for her Honours research. Her undergraduate studies were in Mathematics and Philosophy at the University of Sydney.

Zij droeg een hoofdstuk bij aan het boek dat onder redactie van A. Santos Campos verscheen: Spinoza: Basic Concepts dat ze op academia.edu plaatste:

S. Field, “The state: Spinoza's institutional turn,” in: A. Santos Campos (ed.), Spinoza: Basic Concepts. Exeter: Imprint Academic, 2015, pp. 142-154. [PDF op academia.edu]

Maar zeer content ben ik dus – en daarom dit blog – over haar artikel

Sandra Field, “Democracy and the Multitude. Spinoza against Negri. In: Theoria, A Journal of Social and Political Theory, Volume 65 / 2018, #2 Published (Print):01 Jun 2012, pp. 21-40 [Theoria – PDF op academia.edu]

Zij vat in haar samenvatting helder samen waar het haar om gaat:

Abstract: Negri celebrates a conception of democracy in which the concrete powers of individual humans are not alienated away, but rather are added together: this is a democracy of the multitude. But how can the multitude act without alienating anyone's power? To answer this difficulty, Negri explicitly appeals to Spinoza. Nonetheless, in this paper, I argue that Spinoza's philosophy does not support Negri's project. I argue that the Spinozist multitude avoids internal hierarchy through the mediation of political institutions and not in spite of them; nor do these institutions merely emanate from the multitude as it is, but rather they structure, restrain and channel its passions. In particular, the required institutions are not those of a simple direct democracy. There may be other non-Spinozist arguments on which Negri can ground his theory, but he cannot legitimately defend his conception of the democratic multitude by appeal to Spinoza.

In mijn blogs zijn veel nieuwtjes e.d. over Negri te vinden [cf.]. Enthousiast over Negri kon ik nooit worden, integendeel. Sinds ik bij het maken van mijn blog van 02-12-2009 over “Giacomo Leopardi (1798-1837) l'Infinito,” ontdekte hoe Negri te werk ging en bij Leopardi ondanks diens negatieve uitingen over en vooral negeren van Spinoza toch een verwantschap tussen beiden creëerde – hoe makkelijk het vervalsen hem afging.

In mijn blog van 25-09-2013 “Sonja Lavaert over Spinoza en Machiavelli (en teveel meer)”, een uitgestelde bespreking van haar boek Het perspectief van de multitude. Agamben, Machiavelli, Negri, Spinoza, Virno (2011) is te lezen:

Ik had mij het boek toen vooral aangeschaft in de hoop om via de uitleg van Lavaert mogelijk iets meer van Negri, tegen wie ik in de loop der tijd grote weerstand had opgebouwd, te begrijpen. Die hoop bleek ijdel.

In mijn blog van 20-03-2011: “Drie vervalsingen van Spinoza,” schreef ik o.a.

Ik heb niet de indruk dat Sonja Lavaert kritiek heeft op de manier waarop Negri Spinoza voor zijn karretje spant. In ieder geval is daar in dit artikel niets van te merken.
Het “paradigma van Spinoza” dat Negri zou volgen is in mijn ogen toch vooral een eigen constructie van Negri. Ik weet nog hoe het mij indertijd tegenviel dat er in Multitude niets over Spinoza te vinden is (op een motto na van hem, bij een van de laatste hoofdstukken). Dat viel me erg tegen van iemand die zo’n eigen beeld van Spinoza had gecreëerd en voor wie Spinoza zo van belang zou zijn. Daarvan was niets te merken.
Als ik zie in dit artikel, hoe hij schrijft over de verbeelding! In de eerste kenvorm, de passieve, wordt men misleid; in de derde, intuïtieve kenvorm, misleidt men zelf, actief. Dat is inderdaad waar Negri mee bezig is: met het voorschotelen van zijn beelden over de wereld en de werkelijkheid en ons dan doen geloven dat die zienswijzen (zijn verbeeldingen) iets met Spinoza te maken hebben. Bij sommigen heeft hij er succes mee. Het paradigma Spinoza is vooral een paradigma Negri met daarin een vervalste Spinoza.

Enfin, u zult begrijpen dat ik content ben te ontdekken dat de Spinoza-vervalser Antonio Negri in het artikel van Sandra Field flink wordt gewassen, geschoren en geknipt, ja geheel wordt ontkleed en ontmaskerd.

Toni Negri hield op vrijdag 26 juni 2009 een toespraak op het Bijlmer Spinoza Festival, het kunstproject van Thomas Hirschhorn [cf. blog]