Enige
jaren terug ben ik al eens bezig geweest met mij te oriënteren over wat Alain
Badiou zoal over Spinoza schreef, want ik vond dat dit blog daaraan toch zeker
aandacht moest besteden. Het resultaat van mijn ‘research’ ben ik om een of
andere duistere reden kwijt geraakt. In het blog van 26 augustus 2018 verwees ik naar enige teksten van
Terence Blake over Badiou, maar ik wilde méér en onlangs heb ik die draad weer opgepakt.
Voor algemene informatie over Badiou verwijs ik naar b.v. Wikipedia [en hieronder nog naar een paar bronnen].
Hier gaat het me om wat hij over Spinoza schreef. Voor zover ik kon nagaan
heeft hij drie wat relatief grotere beschouwingen aan Spinoza gewijd. Ik ga die
in de vertaling in het Engels hier brengen in de volgorde waarin ze ontstonden.
Daarna breng ik in een blog een aantal artikelen en hoofdstukken die aan Badiou
& Spinoza zijn gewijd. Ik ga voorbij aan Badiou’s vergaande kritiek op Deleuze, zoals
die in een apart werk verscheen, waarin uiteraard ook Spinoza voorkomt: Aain
Badiou, Deleuze: la clameur de l'être
[1997; Deleuze: The Clamor of Being
[1999]
 |
| Alain Badiou in 2009 © Baltel- Sipa |
Eerst
dus Badiou zelf. Alain Badiou (1937) is een
politiek geëngageerde Franse filosoof - een uiterst linkse denker, met
marxistische wortels. Hij ontving zijn opleiding aan de École normale
supérieure in Parijs, waar hij leerling was van Louis Althusser. Hij doceerde
aan prestigieuze universiteiten in Parijs en schreef meer dan twintig – vooral filosofische
- boeken, waaronder ook wiskundige teksten, romans en toneelstukken. Een
belangrijke episode in zijn leven waren de studentenopstanden van mei ’68. Mei
’68 was, in Badiou’s woorden, een événement: een historisch moment, dat een
mogelijkheid tot verandering met zich mee droeg. En dat is volgens Badiou
precies waar ethiek om draait: niet om het tegengaan van geweld of het
beschermen van burgers, maar om het aandragen van een positieve belofte, die
mensen de steun geeft om zich in te zetten voor emancipatoire projecten. L’être
et l’événement (Zijn en evenement) uit 1988 wordt als zijn belangrijkste werk
beschouwd. Hij ontwikkelde zich tot groot criticus van de postmoderne,
kapitalistische samenleving. [Cf. Filosofie.nl – cf. ook Interview van 27 juli 2019 in NRC-H.: Filosoof Alain Badiou: ‘Zoek
een weg die de wereld verandert’ – cf. Trouw 6 februari 2019 – cf. Nexis.
]
[1]
In 1988 verscheen, zoals genoemd, zijn L'Être
et l’Événement. Daarin had hij als tiende “meditatie:” Spinoza. Dit werk werd
vertaald als Badiou, Being and Event,
met daarin “Meditation Ten: Spinoza.” Deze tekst breng ik in het eerstvolgende
blog.
[2]
In 1998 verscheen van hem Court traité
d’ontologie transitoire; dat bevatte het hoofdstuk “L'ontologie fermee de
Spinoza” [Paris: Seuil, 1998, pp. 73-93]. Dit hoofdstuk verscheen als “Spinoza's
Closed Ontology” in vertaling in Alain Badiou, Theoretical Writings. Deze tekst breng ik in het daarop volgende
blog.
[3]
In Dimitris Vardoulakis (ed.) Spinoza Now
[Minneapolis/London: University of Minisota Press, 2011], Chapter 2 Alain
Badiou, “What Is a Proof in Spinoza’s Ethics,” p. 39-49. Ik heb niet kunnen
vinden waar dit artikel eerder in het Frans verscheen, dus ik neem aan dat
Badiou het speciaal voor dit boek heeft geschreven].
Mooi.
BeantwoordenVerwijderen