#Spinoza aan de "Universiteit van Lingewaard"

Waarschijnlijk zware kost over Das Prinzip vom Grund bei Kant und...auch #Spinoza

Ferdie Fluitsma wees mij op het volgende onlangs uitgekomen boek van

Sergey David Sistiaga, Das Prinzip vom Grund bei Kant und Meillassoux. Über Anfangs- und Ungründe des nachmetaphysischen Denkens. Paderborn: Wilhelm Fink, 2018 – X + 506 Seiten

Steven Nadler schreef het Lemma SPINOZA, BARUCH voor de Encyclopedia of the Early Modern World - #Spinoza

Graag mag ik kennis nemen van lemma’s over Spinoza, zoals ze voor encyclopedieën worden geschreven. Ik heb er intussen al heel wat in blogs verzameld. Misschien maak ik er ooit nog eens een inhoudsopgave van. Vooral heel beknopte vind ik vaak knap en plezierig om te lezen. Zo ontdekte ik heden dat Steven Nadler het lemma aanleverde voor

Europe 1450 to 1789 - Encyclopedia of the Early Modern World, Vol 5 - Jonathan Dewald, Editor in Chief. Charles Scribner's Sons, 2004 - 557 pagina’s

Uit het PDF dat op internet wordt aangeboden, heb ik de tekst die staat op de pagina’s 505-506 opgediept om hier door te geven en te bewaren; ook de afbeelding neem ik mee (inclusief de onzinnige ©-claim in het onderschrift).

 

 

Nadat Dietrich Buxtehude zijn Klaglied schreef, leefde #Spinoza nog ruim twee jaar

Af en toe lees ik met genoegen, het weblog van Els van Swol die zo mooi over muziek kan schrijven. Nu staat er een schitterend stuk over Jan Dismas Zelenka. En zo had ze onlangs een boeiend blog, waarin ze o.a. schrijft over het mooie en aandoenlijke Klaglied Muβ der Tod denn auch entbinden van Dietrich Buxtehude [für Sopran, zwei Streichinstrumente und Generalbaβ, BuxWV 76b], dat hij in 1674 schreef n.a.v. de dood van zijn vader en samen met het enige jaren eerder bij de dood van Menno Hanneken gecomponeerde Mit Fried und Freud [BuxWV 76a] uitgaf als „Fried- und Freudenreiche Hinfarth.”

Ik ging na het lezen van dat blog op YouTube  naar het Klaglied  op zoek , beluisterde de uitvoering door de countertenor Andreas Scholl, en besefte toen dat die van de CD kwam die ik in mijn CD-kast heb staan en al lang niet meer beluisterd had – een schitterende CD. Maar wat ik van Els van Swol opstak, was hoeveel mooier zo’n lied wordt (en dat geldt voor meer muziek), als je er meer van weet. Ik had tot nog toe nooit in het bijgevoegde programmaboekje van deze CD gekeken of iets op internet erover opgezocht. “Hij [Buxtehude] componeerde het na de dood van zijn vader,” had ik bij Els gelezen [wikipedia geeft nuttige informatie]. En niet alleen de muziek is van hem, maar zeer waarschijnlijk ook de woorden van de tekst die ik hierna aanreik

 
Dietrich Buxtehude, Klaglied Muss der Tod denn auch entbinden, BuxWV 76

Uitvoerenden: Andreas Scholl (countertenor),
Markus Märkl (orgel), Friederike Heumann (alto viola da gamba), Brigitte Gasser (altviool), Arno Jochem de la Rosée (viool), Karl-Ernst Schröder (luit)

Klag-Lied Muß der Tod denn auch entbinden, Was kein fall entbinden kann? Muß sich der mir auch entwinden, Der mir klebt dem Herzen an? Ach! der Väter trübes scheiden Machet gahr zu herbes leiden; Wenn man unsre Brust entherzt Solches mehr als tödlich schmerzt. Unsre Herzen sind die Väter, Die bedencken was uns kränckt; Sie sind unsre Seuffzer. Beter Für das was kein Kind nicht denkt, Sie erkennen diese Zeiten Und der Erden Eitelkeiten; Drum ihr Ach vom eitlen loß Hält der Höchste teur und groß. Solcher ist mir auch gewesen Mein Herr Vater, welcher mir Tausend Segen hat gelesen vor der reichen Himmelstühr Durch sein flehen, dessen lehren Und sein sorgen mich verehren Täglich mit Vergnüglichkeit, Die noch [nach] Gott Er mir bereit. Dieser nun wird mir entrissen, Ach! wie heftig ist der Schmerz Daß ich den nun muß vermissen, Der war meines Herzens Herz! Dieses soll mein Trost nun werden, Weil ich lebe auf der Erden Daß ich seyn in Lust und Pein Danckbahr eingedenk will seyn.

Und daß er nun den empfangen, Den er liebet  seinen Horth: Deiner warth ich mit verlangen Dieses war sein leztes Worth. Sein verlangen ist gestillet, All sein wünschen ist erfüllet. Iesu freuden Überfluß Ich alß Sohn Ihm gönnen muß. Er spielt nun die Freuden-Lieder Auf des Himmels-Lust-Clavier, Da die Engel hin und wieder Singen ein mit süsser Zier. Hier ist unser Leid-gesänge Schwarzer Noten Traur-Gemenge Mit viel Kreuzen durchgemischt, Dorth ist alls mit lust erfrischt. Schlaffe wohl, du Hoch-geliebter Lebe wol, du Seelge Seel; Ich dein Sohn , nun Hoch-betrübter Schreib auff deines Grabes Höl: Allhie liegt des Spielens Gaben Selbsten Gott erfreuet haben: Darumb ist sein Geist beglückt Zu des Himmels Chor entrückt.

Michael Pflaum’s Spinoza und Rosenberg heeft niets van doen met Yalom’s #Spinoza Problem

Wie misschien denkt, zoals ik aanvankelijk, dat de Rosenberg van het volgende boek de Alfred Rosenberg is over wie Irvin Yalom zijn boek schreef, heeft het mis. Het gaat hier om Marshall Rosenberg en diens therapie van nonviolent communication. Gisteren verscheen

Michael Pflaum, Spinoza und Rosenberg. Die gewaltfreie Kommunikation - eine spinozistische Ethik und weitere essayistische Streifzüge. Books on Demand, 29.10.2018.

Het is een associatie die bij de auteur niet is opgekomen, dus daar zegt hij in zijn Vorwort niets over (hoewel hij Yaloms boek wel noemt). In zijn “Vorwort und Hinführung zur Grundthese” schrijft hij ook: “Wer die Literatur zur gewaltfreien Kommunikation überblickt, erkennt schnell, dass es eigentlich nur Praxisbücher gibt. Es gibt keine philosophische oder theologische oder psychologische oder soziologische Metareflexion über die gewaltfreie Kommunikation.” Hij heeft kennelijk niet gehoord van de Theorie des kommunikativen Handelns, waarin de Duitse filosoof en socioloog Jürgen Habermas een pleidooi voert voor en voorwaarden ontwikkelt van Herrschaftsfreie Kommunikation. Bij “gewaltfreie Kommunikation” die Pflaum voor ogen staat, gaat het kennelijk om een eigen tak binnen de wereld van de therapieën en handelingspraxis [cf. wikipedia].

Enfin, de theoloog en pastor Michael Pflaum wil het ethische aspect van de handelingspraktijken van gewaltfreie Kommunikation onderzoeken en deze vergelijken met de Ethica van Spinoza.

Vormen we Spinoza’s model van de menselijke natuur (naturae humanae exemplar) uit de verbeelding of stamt het uit de rede?

Anders gevraagd: is dat na te streven model iets subjectiefs of iets objectiefs?

Beluister hier Steven Nadler over de “naturae humanae exemplar” bij Spinoza.

In vervolg op het blog van 6 oktober 2018 ´De sluwheid van de verbeelding bij Spinoza volgens Eugene Garver,” breng ik hier dit gedeelte van het Q&A na de toespraak die Steven Nadler (University of Wisconsin-Madison) hield over: « Spinoza on the Objectivity of Good and Evil » tijdens het Colloque International Spinoza France États-Unis, Paris, 3-4 juin 2016 [op 21 jun. 2016 werd de video op Youtube gezet]. Na de eerste reactie/beantwoording door “Répondant” Lorenzo Vinciguerra (Université Picardie Jules Verne), stelde als eerste Chantal Jaquet, in het Frans uiteraard, enige vragen en gaf Steven Nadler in het Engels het hierboven te beluisteren antwoord over de "naturae humanae exemplar".

In tegenstelling tot velen (waaronder aanvankelijk ook ik) die ons ideaalbeeld van de menselijke natuur waarnaar we willen streven, zien als voortkomend uit onze verbeelding, komt Nadler met een heel andere zienswijze.

Ik vind het intrigerend om deze zienswijze van Nadler hierover in ogenschouw te nemen. Om anderen tot hetzelfde uit nodigen, haal ik in dit blog dit stukje tekst uit het geheel naar voren. Ik gaf me niet meteen gewonnen, maar heb me toch, na zijn antwoord goed tot me te laten doordringen, door Nadler laten overtuigen.

Van de Italiaanse filosoof Giuseppe Rensi (1871-1941) blijft zijn #Spinoza uitgegeven worden

Over hem had ik het blog van 23-08-2014 “Giuseppe Rensi (1871-1941) schreef veel o.a. over Spinoza.” Van hem verscheen:

Giuseppe Rensi, Spinoza. Rome: Formiggini, 1929

In het jaar van zijn overlijden verscheen een nieuwe versie postuum in Turijn, bij Bocca in 1941; en daarna in Milaan, bij Guerini e Associati, in 1993 en 1999.

De essays werden heruitgegeven in een editie met beide versies van 1929 en 1941, met een essay van Roberto Evangelista, in Napels bij Edizioni Immanenza in 2014.

Dit jaar, 2018, kreeg die dubbele editie weer een heruitgave met de notitie: een van de beste twintigste-eeuwse Spinoza-interpretaties. Rensi reflecteerde gedurende zijn leven zo vaak over Spinoza dat hij twee essays heeft geschreven over de Nederlandse filosoof (beide aanwezig in het boek). Het kenmerk van de filosofie van Giuseppe Rensi (1871-1941) is dat het een zuchtje zuurstof bracht in het Italiaanse denken in de eerste helft van de 20^e eeuw dat gedomineerd werd door het idealisme van Croce en Gentile. Giuseppe Rensi verzet zich Duidelijk tegen elk scepticisme, pessimisme en materialisme. [Cf.]

 

Michel Juffé schrijft in iPhilo uitgebreid over Robert Misrahi, éminent spécialiste de #Spinoza

Outsider Neo Expressionist #Spinoza Painting by L.W. Jeffrey

Over “Spinozistic Selves” en meer tijdens workshop in Washington over #Spinoza

Vasilij Vasil'evič Sokolov (1919 - 2017) versus Evald Vasilevič Ilyenkov (1924 - 1979) over #Spinoza [8]

Tot slot wijs ik in mijn blogreeks over Sokolov op een studie van mevr. Iva Manova, Assistant Prof. at the Bulgarian Academy of Sciences, die toen ze als post-doctoral student studeerde aan de Universiteit van Padua [Universitil degli Studi di Padova] het gedegen artikel schreef, waarin ze veel informatie over Sokolov gaf:

Iva Manova, “Interpretations of Spinoza's Ontology in Soviet philosophical Historiography in the 1950-70s” [in: Rivista di Storia Della Filosofia 71 (1): 69-91 (2016) [cf.]

Summary: Interpretations of Spinoza's ontology in Soviet philosophical historiography in the 1950-70s.The aim of this article is to bring into focus the existence of two methodologically divergent tendencies in what George Kline denotes as Soviet «Spinoza scholarships» and to draw a line of differentiation between them. In particular, it aims to define on the one hand the instrumental interpretations of Spinozism, that is Spinoza's presence in Soviet philosophy properly speaking, and on the other its historiographical interpretations, that is Spinoza's presence in Soviet philosophical historiography. The author addresses specifically the readings of Spinoza's ontology and tries to trace the process of the «emancipations» of Soviet philosophical historiography of this subject from what may be called «Georg' Plekhanov's heritages». In addition, she analyses Vasilij V. Sokolov's reading of the doctrine of substance in Spinoza and outlines his contribution to the advance of high-standard historical-philosophical studies in the Soviet Union.

Signalering: nieuw Frans boek over de TTP, i.h.b. over wat #Spinoza dacht over de openbaring

Gilles Hanus, Sans images ni paroles. Spinoza face à la révélation. Editions Verdier, oktober 2018 - 128 pagina's

Over de auteur: Né en 1966. Enseigne la philosophie dans le secondaire. Dirige les Cahiers d'études lévinassiennes depuis 2003. Ses livres portent sur les pensées de Benny Lévy, Jean-Paul Sartre, Emmanuel Lévinas ou Franz Rosenzweig.

Over het boek: "Ni apologie, ni accusation : ce livre propose une lecture des passages du Traité théologico-politique sur la prophétie ou la révélation visant à comprendre le rôle qu’elles jouent dans la pensée de Spinoza. Il y est donc question de connaissance, naturelle ou surnaturelle, de la vérité, de ce et de ceux qui y résistent (l’imagination, le vulgaire), de l’Écriture (prophétie) et de la loi (politique) et de la manière dont Spinoza, qui connaissait l’hébreu, comprenait les versets bibliques relatifs à la prophétie sur lesquels il appuie ses analyses.

Aux définitions rigoureuses, mais parfois surprenantes, Spinoza associe un certain nombre de figures : Adam, Abraham, Moïse, Jésus, mais aussi Salomon, qui illustre magistralement à ses yeux la différence entre sage et prophète. Chacune d’elles est examinée et les interprétations de Spinoza rapportées aux versets sur lesquels elles portent.

Cette lecture cherche à mettre en lumière la stratégie spinoziste d’interprétation, inspirée par l’idée que la philosophie seule permettrait d’accéder au texte initial, le texte naturel, dont tous les autres textes, à commencer par les Écritures, ne seraient qu’autant de traductions.

* * *

Het zou me niet verbazen dat de interpretatie acceptabeler zal zijn dan die van  Catherine Malabou, op wier Spinoza-TTP-exegese ik nogal commentaar moest hebben in de blogs van 5 en 6 september 2018.

 

 

 

Nieuw boek op komst, "Pantheologies," met veel #Spinoza

Mary-Jane Rubenstein is Professor of Religion at Wesleyan University, where she is also core faculty in Feminist, Gender, and Sexuality Studies and the Science in Society Program. Her research interests include continental philosophy, theology, gender and sexuality studies, science and religion, pantheism, and the history and philosophy of cosmology. She is the author of Strange Wonder: The Closure of Metaphysics and the Opening of Awe and Worlds without End: The Many Lives of the Multiverse, and co-editor with Catherine Keller of Entangled Worlds: Science, Religion, and New Materialisms. Her forthcoming book is entitled Pantheologies: Gods, Worlds, Monsters. Aldus is te lezen op haar website.

Komende november zal verschijnen

Mary-Jane Rubenstein, Pantheologies: Gods, Worlds, Monsters. Columbia University Press, [6] november 2018 – books.google

Taking the excommunication of Baruch Spinoza as a seminal point, Rubenstein seeks to diagnose Western religious repugnance with pantheism, or the idea that God and the world are identical. Aldus PublishersWeekly.

Books.google laat zien dat ze behoorlijk veel aandacht geeft aan Spinoza en de Duitse Pantheismusstreit. Waarvan akte. 

Als toegift (om nader kennis te maken met de auteur) de video "The Multiverse: A Religious & Historical Perspective" - A conversation with Mary-Jane Rubenstein, Professor of Religion, Wesleyan University - waarin overigens Spinoza niet aan bod komt.
 

George Eliot’s #Spinoza

N.a.v. het bericht dat Clare Carlisle op 6 december 2018 voor de London Spinoza Circle zal spreken over “George Eliot’s Spinoza” [cf.] ontdekte ik twee dingen die ik hier graag doorgeef en vasthoud.

[1.] dat Clare Carlisle onlangs opnieuw George Eliot’s vertaling van Spinoza’s Ethica heeft geredigeerd.

"Eliot's translation of Spinoza's Ethics was completed in early 1856, but she could not agree terms with her publisher (Bohn) and it was shelved. Though considered by another publisher in 1859 it did not see the light of day until it was published in Salzburg in 1981. The text is useful because it give us some clues about how Eliot animated her fictional characters." Aldus Nathan Uglow ["Spinoza's Ethics". The Literary Encyclopedia. First published 18 June 2002, cf.]

"Ethics of Benedict Spinoza", Translated by George Eliot; edited by Thomas Deegan (Salzburg studies in Romantic reassessment). Salzburg: Institut fur Anglistik und Amerikanistik, Universitat Salzburg, 1981  xi, 259 p.
Reprint New York: Edwin Mellen Press Ltd , 1981,  270 pages

Het ziet er dus naar uit dat er een nieuwe uitgave van deze eerste Engelse vertaling van de Ethica door George Eliot op komst is.

#36 in de Italiaanse Corriere della Sera Series Grandangolo Filosofia is #Spinoza

68 titels

De Rus Vasilij V. Sokolov ontvangt de Amerikaan Lewis S. Feuer om #Spinoza [7]

Het leek me wel aardig om deze kleine anekdotische geschiedenis op te nemen in mijn reeksje blogs over Sokolow.
Meteen volgend op George L. Kline’s bespreking van Sokolov’s 1957-Inleiding over Spinoza in zijn review, “Spinoza East and West: Six Recent Studies in Spinozist Philosophy, “ [in: The Journal of Philosophy, Vol 58 #22(13, June 1961), 346-355, cf. pdcnet en jstor]  - zie het tweede blog -, besprak hij het boek van

Lewis S. Feuer, Spinoza and the Rise of Liberalism [Boston: Beacon Press, 1958. xii, 323 pp]. Als je nu de herziene reprint van dat boek inkijkt, zie je dat Feuer daarin ook over Sokolow schrijft die hij ontmoette nadat ook Sokolow zijn boek had gerecenseerd  [dat zal in nr. 161. in de bibliografie in het vorige blog zijn geweest].
 

Affiche "Spinozadag 2018: Spinoza - vreemdeling" vandaag getoond - #Spinoza

In vervolg op het blog van 2 oktober 2018 over “Zondag 25 november Spinozadag 2018 – Vreemdeling", waarin de afbeelding met vele Spinoza's het affiche leek, blijkt vandaag uit de Nieuwsbrief van de ASK en op hun site dat het affiche van de "Spinozadag 2018: Spinoza - vreemdeling" er toch anders (ja 'vreemd' zelfs) uitziet.
Zie op de website van de ASK voor meer informatie over de dag.

Vasilij Vasil'evič Sokolov (1919 - 2017) getuigenis over de Spinoza-kunde van deze Russische filosoof #Spinoza [6]

Vasilij Vasil'evič Sokolov,
still uit de 1e video opgenomen door M.S. Naydenkina
voor de Stichting Mondelinge Geschiedenis.

Voor ik deze reeks blogs straks afrond, lijkt het me wel aardig nog de volgende getuigenis over Sokolov binnen te halen.

Voor het boek van André Tosel, Pierre-François Moreau & Jean Salem (Dir.), Spinoza au XIXe siècle. [Actes des journées d’études organisées à la Sorbonne (9 et 16 mars, 23 et 30 novembre 1997)]. Éditions de la Sorbonne, 2008 [openedition boek] schreef

Vladimir Ivanovič Metlov het hoofdstuk, ‘Spinoza dans la philosophie russe,” p. 377-386 [openedition hoofdstuk]

Daaruit neem ik in vertaling het gedeelte dat over Sokolov gaat.

Peter Handke en #Spinoza

In Literaturkritik.de heefr Lothar Struck vandaag een bespreking: “Freundliche Waffen.” Mit „Das stehende Jetzt“ leitet Ulrich von Bülow die Exegese von Peter Handkes Notizbüchern ein”  van

Deutsches Literaturarchiv Marbach: Das stehende Jetzt. Die Notizbücher von Peter Handke. Gespräch mit dem Autor und Essays von Ulrich von Bülow. Marbach am Neckar: Deutsche Schillergesellschaft, 2018. - 150 Seiten, 18,00 EUR.

De uitgever: "Seit mehr als 40 Jahren hält Peter Handke Tag für Tag fest, was ihm auf- und einfällt oder ihn – wie er sagt – »anfliegt«. 2007 übergab er 67 seiner Notizbücher dem Deutschen Literaturarchiv Marbach. Zehn Jahre später fügte er weitere 154 hinzu. Aus diesem Anlass hat Peter Handke im Oktober 2017 zum ersten Mal öffentlich Auskunft gegeben über sein tägliches Notieren, das für ihn seit langem eine »Art schöner Notwendigkeit« geworden ist. Im Gespräch mit Ulrich von Bülow half er beim Entziffern einzelner Textstellen, erinnerte er sich bestimmter Schreibsituationen und erläuterte, welche Bedeutung seine Notizbücher für ihn haben. Der vorliegende Band enthält neben dem Gespräch drei Essays: Erkundungsgänge in eine weitläufige, größtenteils noch unbekannte Text- und Bild-Landschaft von mehr als 33 000 Seiten voller Beobachtungen und Zeichnungen, Beschreibungen und Sprachspielen, Selbstgesprächen und Lektüre-Notizen – beispielsweise zu Spinoza und Heidegger."

TTP-vertaling en toelichting van Karel D’huyvetters verschenen - #Spinoza

Vandaag meldt Karel D'huyvetters op zijn website dat twee nieuwe delen werden uitgebracht in zijn reeks Bibliotheca Spinozana Flandrica, n.l.

Karel D'huyvetters, Spinoza: Theologisch-staatkundige verhandeling, uit het Latijn vertaald en toegelicht; deel 1 Vertaling, 304 blz., deel 2 Toelichting, 504 blz., Bibliotheca Spinozana Flandrica IV & V, Werchter: Uitgeverij Coriarius, 2018, softcover 17 x 24 cm

Voor de wijze van bestellen zie zijn website.

Ik hoop binnenkort over mijn leeservaring te bloggen. Op deze plaats getuig ik al graag van mijn bewondering voor de knappe prestatie die Karel met deze boekdelen leverde. Graag feliciteer hem alvast met deze vertaal-, toelicht- en uitgeefprestatie.

Eerder verschenen in de Bibliotheca Spinozana Flandrica van Karel D'huyvetters de Brieven over God (Coriarius 2016) ) [cf. de blogs van 27-12-2016 en 29-12-2016] en Spinoza, Ethica, uit het Latijn vertaald en toegelicht, eveneens in twee delen [cf. blog van 28 september 2017]

Vasilij Vasil'evič Sokolov (1919 - 2017) Russisch filosoof schreef het Lemma Spinoza, Baruch in “The Great Soviet Encyclopedia” #Spinoza [5]

Vasilij Vasil'evič Sokolov,
still uit 2e video opgenomen door M.S. Naydenkina
voor de Stichting Mondelinge Geschiedenis.

Het zal gaan om nr. 164 in de in het vorige blog gebrachte bibliografie van Sokolov over Spinoza in de “Sоvеtskaja Enciklopedijа", 1970. Zo'n lemma geeft een aardig beeld van het inzicht in Spinoza van de auteur.

Spinoza, Baruch
(Benedict de Spinoza). Born Nov. 24, 1632, in Amsterdam; died Feb. 21, 1677, in The Hague. Dutch materialist philosopher, pantheist, and atheist. Son of a Jewish merchant.
After his father’s death in 1654, Spinoza became head of the family business. At the same time, he entered into scholarly relationships and friendships outside the Jewish community of Amsterdam, especially among those opposed to the Calvinist church, which was dominant in the Netherlands. Spinoza was greatly influenced by his Latin tutor, Van Den Ende, who was a follower of Vanini, and also by U. Acosta, an exponent of Jewish free-thinking. In 1656 the leaders of the Jewish community of Amsterdam pronounced upon Spinoza the herem, or “great excommunication.” To escape persecution, Spinoza took up residence in the countryside, where he was forced to earn his living by grinding lenses. He later lived in Rijnsburg, a suburb of The Hague, where he composed his philosophic works.

Vanmiddag in het AMC #Spinoza Lecture door prof. Regina Kunz

Vasilij Vasil'evič Sokolov (1919 - 2017) Russisch filosoof was in zijn tijd dé scholar van de Sovjet Unie over #Spinoza [4] - zijn Spinoza-bibliografie

Vasilij Vasil'evič Sokolov,
still uit 2e video opgenomen door M.S. Naydenkina
voor de Stichting Mondelinge Geschiedenis.

In Studia Spinozana Vol. 12 (1996), Königshausen & Neumann, 1996 werd van Timofei Dmitriew een "bibliografie van XIX – XX Centuries Russian Litarature Bibliography about Spinoza" opgenomen – 30 bladzijden met 275 titels. De nrs. 156 t/m 171 betroffen 16 titels van V.V. Sokolov: een indrukwekkende lijst die ik hier graag overneem. Niet dat wij dit zullen verstaan of er ooit iets van zullen lezen, maar de lijst geeft een beeld van het werk dat Sokolov aan Spinoza wijdde. De Duitse Spinoza Bibliografie geeft zelfs 21 titels, waaronder 4 in Duits, Engels of Frans en één waarbij Sokolov mederedacteur was en naar je mag aannemen auteur van het hoofdstuk over Spinoza; titels die in het Russische overzicht niet voorkomen. Ik voeg die naar de tijd waarin ze verschenen, inspringend, tussen de Russische titels.

Vasilij Vasil'evič Sokolov (1919 - 2017) Russisch filosoof was in zijn tijd dé scholar van de Sovjet Unie over #Spinoza [3]



De cover is van de Hongaarse vertaling [van hier]
V.V. Szokolov: Spinoza filozófiája és a jelenkor
[Spinoza’s-filosofie en het heden]. Moscow (1971)

In dit blog breng ik het review geschreven door de filosoof Friedrich Rapp dat verscheen in Studies in Soviet Thought [Vol. 5, No. 4 (Dec., 1965), pp. 333-335] van

V. V. Sokolov: Filosofija Spinozy i sovremennosf (The Philosophy of Spinoza and the Present Day). MGU 1964. 450 str.

[De eerste alinea waarin de reviewer enige opmerkingen maakte over de volgens hem i.h.a. onbevredigende manier waarop de filosofiegeschiedenis naar de hand van het dialectisch materialisme verdraaid werd, sla ik over.]

Vasilij Vasil'evič Sokolov (1919 - 2017) Russisch filosoof was in zijn tijd dé scholar van de Sovjet Unie over #Spinoza [2]

Vasilij Vasil'evič Sokolov,
still uit video opgenomen door M.S. Naydenkina
voor de Stichting Mondelinge Geschiedenis.

In vervolg op het eerste blog over deze hier onbekende Russische Spinoza-geleerde, breng ik hier de passage over Sokolov uit het review “Spinoza East and West: Six Recent Studies in Spinozist Philosophy, “ [in: The Journal of Philosophy, Vol 58 #22(13, June 1961), 346-355, cf. pdcnet en jstor - het PDF is hier te vinden], waarin George L. Kline o.a. de inleiding op de vertaalde Spinoza-editie besprak die ruim 60 bladzijden besloeg, van

V. V. Sokolov, "Mirovozzreniye Benedikta Spinozy," [Benedictus Spinoza’s wereldvisie] Benedikt Spinoza: Izbrannyie proizvedeniya (ed. Sokolov), two volumes (Moscow: Gosudarstven- noye Izdatelstvo Politicheskoi Literatury, 1957). Vol. I, pp. 5-66.

Ecce Spinoza in piëta-sculptuur op expositie in Museum De Fundatie - #Spinoza

 

Piëta-sculptuur van Yuri Honing op de expositie Goldbrun van Yuri Honing & Mariecke van der Linden in Museum De Fundatie in Zwolle – onder ‘t motto ‘Homo homini lupus’. [still uit video van RTV Oost]

“Deze sculptuur wordt in de begeleidende flyer bij de tentoonstelling omschreven als ‘een manshoge piëta, met Spinoza als Maria en het onthoofde lichaam van Marie-Antoinette als Jezus’.” Zo is te lezen op het blog van Els van Swol die 14 oktober 2018 schrijft over de expositie en het vooral heeft over de schildering “Spinoza mirrored in the Eyes of God,” hoog op een muur, van Mariecke van der Linden, en ook haar “The Curse of Spinoza,” maar jammer genoeg zonder er een fotootje bij te leveren, zodat iemand als ik, die niet naar het museum kan, er ook een idee van kan krijgen.

Vasilij Vasil'evič Sokolov (1919 - 2017) Russisch filosoof, was in zijn tijd dé scholar van de Sovjet Unie over #Spinoza [1]

Sokolov vertaalde werk van Spinoza en schreef twee boeken en vele artikelen over Spinoza. Het wordt tijd voor enige blogs over hem. Onderaan heb ik de links naar eerdere blogs over Russische aandacht voor Spinoza

Igor Kaufman schrijft in "Studies on Spinoza in Russia" over Sokolov [Kaufman's  PDF staat tegenwoordig op academia.edu]:

“Vladimir V. Sokolov has been researching as a historian of philosophy, especially in history of philosophy of the seventeenth to nineteenth centuries. He’s been working since fifties of twentieth century as a Professor at the Department of History of Philosophy of the Faculty of Philosophy, Moscow State University. He interpreted Spinoza’s philosophy as materialism and atheism; this interpretation was connected with historical and critical studies on Spinoza’s contemporaries and the pre-Spinozistic pantheism. He interpreted Spinoza’s pantheism as an inconsistent variant of materialism.”

Een wikipedia of andere pagina over deze Russische filosoof op internet liet Google niet te vinden. Hij komt niet voor op de Sokolov- of Sokolow-pagina en ook niet op de “List of Russian philosophers” [cf.]. En dus grabbelde ik voor dit en volgende blogs bij elkaar wat er te vinden is over vooral de Spinoza-studie van deze geleerde. En dat is best wat. Ik kon aanvankelijk zijn levensdata niet geven, want z’n sterfdatum vond ik nergens en hem worden twee geboortedata toegekend (1915 en 1919), ), “maar wellicht stuit ik toch nog eens op juiste informatie,” zo schreef ik in een eerste concept van dit blog. 

En die juiste informatie ontving ik van mevr. Iva Manova, Assistant Prof. at the Bulgarian Academy of Sciences, die zo vriendelijk was mij de link te bieden naar de Russische Wikipedia-pagina over hem en naar twee Russische korte obituaries die verschenen in het Russische filosofische tijdschrift "Voprosy filosofii" [obituary 1 en obitury 2 van V. V. Vasiliev]. Uit een later blog zal blijken, waarom ik haar e-mailde om nadere informatie over Sokolov.

George Louis Kline (1921 - 2014) deskundige over #Spinoza in de v/h Sovjet Unie

Op 17-09-2014 had ik het blog » George L. Kline (1921 -) "On the infinity of Spinoza’s attributes" «. Ik ontdekte zojuist op de Wikipedia-pagina over hem, dat hij een maand na dit blog overleed, n.l. op 21 oktober 2014. Aangezien ik bezig ben met een blog over V.V. Sokolov, waarbij ik uitgebreid uit een artikel van Kline wil citeren, vind ik het wel netjes deze aanvulling op dat vroegere blog te maken.

Ik noem nog even zijn belangrijke werk:

George L. Kline, Spinoza in Soviet Philosophy [London: Routledge and Kegan, 1952; reprint Westport: Hyperion Press, 1981] [cf. PDF van 1952/53-review door Isaiah Berlin].
Uit het review van Robert G. Turnbull [in: The Journal of Philosophy, Vol. 51, No. 8 (Apr. 15, 1954), pp. 241-244 - hier te vinden], leren we uit de titel om welke essays het gaat in
Spinoza in Soviet Philosophy. A Series of Essays [by D. Rakhman, L. I. Akselrod, A. M. Deborin, V. K. Brushlinski, S. Ya. Volfson, I. P. Razumovski, and I. K. Luppol], Selected and Translated and with an Introduction by George I. Kline. New York: The Humanities Press; London: Routledge & Kegan
Paul, 1952. vii, 190 p.  

Zijn bijdrage, “On the Infinity of Spinoza’s Attributes,” aan: Siegfried Hessing (Ed.), Speculum Spinozanum, 1677-1977 [London, Routledge and Kegan Paul, 1977, 333-352.] dat ik in dat blog kort besprak, vind ik nog steeds subliem.

Zojuist raadpleegde ik met het oog op een komend blog zijn

George L. Kline, “Spinoza East and West: Six Recent Studies in Spinozist Philosophy, “ [in: The Journal of Philosophy, Vol 58 #22(13, June 1961), 346-355, cf. pdcnet en jstor], waarin hij op een gedegen wijze het toen recente werk besprak van de Fransman Sylvain Zac, de Russen V.V. Sokolov, S.I. Barstok en Milan Sobotka, de Amerikaan Lewis S. Feuer, de Engelsman H.F. Hallett en de Pool Leszek Kolakowski. Daaruit ga ik in een volgend blog zijn stuk over Sokolov citeren.

Voor de rest verwijs ik naar mijn eerdere blog over hem en de wikipedia-pagina die toen nog niet bestond.
Opmerkelijk vind ik het te moeten constateren dat in twee obituaries over hem - één zit als link achter de cover van zijn boek, de ander is van Philip T. Grier, "George L. Kline, 1921–2014" [in: Slavic Review, Vol. 74, No. 1 (SPRING 2015), pp. 233-235; cf. jstor en te zien op questia - niets over zijn Spinoza-studie wordt vermeld! Goed dus dat ik nog eens dit blog aan hem wijd. 

NDPR brengt review van de nieuwste Engelse Ethica-vertaling

In het blog van 29 juni 2018 signaleerde ik de “Nieuwe Engelse Ethica-vertaling, gebaseerd op de komende nieuwe kritische editie:”

Spinoza, Ethics. Proved in Geometrical Order. Edited by Matthew J. Kisner; translated by Michael Silverthorne and Matthew J. Kisner. Cambridge Universiy Press [Series: Cambridge Texts in the History of Philosophy], 2018

Welnu, vandaag verschijnt bij de NDPR de bespreking ervan door Steve Barbone. Barbone vergelijkt de nieuwe vertaling op een aantal belangrijke punten met die van Samuel Shirley en Edwin Curley. De slotalinea luidt:

In sum, Silverthorne and Kisner's new translation is to be appreciated for the work done to help bring English readers closer to Spinoza's text by using different English terms for Spinoza's Latin ones. This choice betrays their decision to favor text over convention insofar as we lose, literally, key aspects of Spinoza's philosophy (e.g., "the three kinds of knowledge"). On the other hand, readers must decide for themselves whether they prefer being betrayed by translations that provide them with phrases and wordings with which they are already familiar even though these beloved phrases may not be quite so literal renderings, or whether they prefer being betrayed by a more textual rendition that forgoes these well-known wordings. At any rate, it becomes a matter of which betrayal we are willing to live with, and it is Spinoza himself who informs us that every interpretation already betrays something of the one who makes it: "It follows . . . that the ideas that we have of external bodies indicate the constitution of our own body more than the nature of the external bodies" (61).

Slowaakse M.P. Joppová over het consequentialisme van #Spinoza’s Ethica

Michaela Petrufová Joppová, afgestudeerd master in de Ethiek, is aan de Universiteit van Prešov in Slowakije bezig met haar proefschrift over filosofisch-antropologische achtergrond van de ethiek van de sociale gevolgen ervan (promotor prof. Dr. Vasil Gluchman). Analyseert de kwestie van de mens als een morele entiteit in de context van fundamentele antropologische categorieën van een ethiek van sociale gevolgen. Daarin verwerkt ze ook de sociale ethiek en antropologie van Spinoza. [Cf., cf. en cf.] Over de laatste schreef ze intussen het volgende artikel:

Michaela Petrufová Joppová, “Spinozian consequentialism of ethics of social consequences." In: Ethics & Bioethics (in Central Europe), 2018, 8 (issue 1–2), 41–50

Abstract: The present article deals with specific normative concepts of Spinoza’s ethical system and compares them to certain aspects of the theory of ethics of social consequences. At first, a way to approach the problem of normativity in Spinoza is presented, concentrating on the obligatory character of rational – or intellectual – motives. Then, theoretical evidence is presented which links Spinoza to normative-ethical consequentialism. The basis for a consequentialist model of Spinoza’s ethics is the concept of perfection, and on this basis it seems possible to consider its compatibility with non-utilitarian forms of consequentialism, such as ethics of social consequences. Conclusively, the paper’s aim is to present the possibility of considering Spinozian consequentialism as a non-utilitarian consequentialism, while considering ethics of social consequences as a contemporary form of Spinozian consequentialism. [Cf. en PDF]

En passant geeft ze ook het verschil aan tussen Spinoza en Kant.