Zoals uit veel blogs blijkt (ik kan ze niet allemaal noemen), had en
heb ik mijn vraagtekens bij Antonio Negri, en zeker toen ik ontdekte dat hij in
zijn hoofdstuk Between infinity and community: notes on materialism
in Spinoza and Leopardi [in Subversive Spinoza:
(un)contemporary variations. Manchester University Press, 2004] op een
zeer gekunstelde manier een relatie legde tussen Leopardi en Spinoza [cf. blog van 02-12-2009], hield ik hem definitief voor gezien.
Wel verbaasde ik me erover dat zovelen positief over hem zijn en je weinig kritiek
op Negri tegen komt.
Wie
schetst mijn vreugde toen ik dit weekend in zijn recensie van Olivier Bloch
e.a. (ed.), Spinoza au XXe
siècle (1993) in Tijdschrift voor
Filosofie van maart 1994 las dat Piet Steenbakkers 25-jaar geleden het
volgende schreef:
“Twee
stukken [dat van Misrahi en van Negri] wijken duidelijk af van de opzet van de
bundel. Misrahi heeft, als groot kenner van Spinoza's wijsbegeerte, een
lezenswaardig stuk geleverd. Dat kan van
Negri niet worden gezegd: het moet me bij deze gelegenheid toch maar eens van
het hart dat diens modieuze geschrijf tot de meest overschatte bijdragen aan
het hedendaagse Spinoza-onderzoek behoort. Zijn wollige en mistige betoog vind
ik het slechtste van het hele boek.”
Die
zat!
Toch
kon Steenbakkers jaren later in zijn functie van hoogleraar in de
Spinoza-studies namens de Ver. Het Spinozahuis, niet verhinderen dat deze in 2009
Antonio Negri uitnodigde om te spreken op de jaarvergadering in 2009.
[De cover van het boek uit 2003 alleen toegevoegd om een foto van Negri binnen te halen]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten