Even iets persoonlijks ertussendoor. Na maanden verblijf in Academisch ziekenhuis Maastricht (tegenwoordig Maastricht UMC+) verblijf ik sinds kort - misschien voor tijdelijk - in een verpleeghuis in Zeist - dichter in de buurt van mijn kinderen en kleinkinderen. En nu heb ik hier al enige malen mijn kleinkinderen - Esben van bijna 3 en Fosse van 4
½ - weer eens kunnen zien. Daar ik altijd met Spinoza bezig ben, ben ik voor hen "Opa Spinoza." In welke benaming mijn zoon en schoondochter wel de hand zullen hebben gehad...
Ik moest uitleggen, waarom ik nu in een rolstoel reed en alleen met een rollator kon lopen: zo hadden ze hun opa nog niet gezien en leerden ze een nieuw bestaan kennen.
Ze vonden m'n kamertje maar klein en de muren erg kaal. En inderdaad: ik had nog niets opgehangen en zei dat ik mijn Spinoza-afbeeldingen die nu nog in Maastricht hangen, wel wilde laten komen. En zie, prompt bezorgden zij mij dit Spinoza-schilderijtje dat ze samen met hun moeder maakten. En dat die HKU heeft gedaan is wel te zien: ik heb nu dus kunst aan de muur hangen.
Om het beter te zien, hier iets groter.
Esben en Fosse hebben goed gezien dat opa’s ene oog groter toont dan het ander. Zo hebben ze de opgetrokken wenkbrauw duidelijk hoger geschetst samen met die uithalende ronding naar beneden. Prachtig. Vooral de strakke mond is treffend en ook de lichte zwenking van je neus zoals op deze foto hebben ze geaccentueerd! Laten we de grillige donkere achtergrond interpreteren als de donkere maanden die je letterlijk achter de rug hebt. En je gezicht is gelukkig niet zo oranje, maar de kleurenpsychologie duidt rood-oranje als zelfbewust, onafhankelijk, geldingsdrang, actief…
BeantwoordenVerwijderenScherpe kunstenaars je kleinkinderen!
😀
BeantwoordenVerwijderenDank Ed, voor je kunsthistorisch verantwoorde analyse en Mark voor je instemming. Groet (voor één keer) van Opa Spinoza
BeantwoordenVerwijderen