In
het blog van 10 mei 2018 kondigde ik de komst in augustus aan
van Spinoza's Political Treatise. A
Critical Guide. Edited by Yitzhak Y. Melamed & Hasana Sharp [Cambridge University Press, 2018].
Het
boek is in juli verschenen, intussen bij books.google
in te zien, en onlangs bracht Hasana Sharp de inleiding die zij samen met
Melamed schreef, naar haar pagina bij academia.edu
. Ze beschrijven uitgebreid hoe de Tractatus Politicus een nogal veronachtzaamd werk is. Opmerkelijk is dat ze Balibar niet noemen. Dat gebeurt overigens wel in enige hoofdstukken, waarin een benadering van hem wordt gebruikt of bediscussieerd.
Ook haar hoofdstuk 6 “Family Quarrels and Mental Harmony: Spinoza's Oikos—Polis Analogy,” heeft Hasana Sharp naar academia.edu geüpload.
Elders gaat Hasana Sharp wel uitgebreid in op en bouwt ze voort op Balibar, cf. haar
Hasana Sharp, "Spinoza's Commonwealth and the Anthropomorphic Illusion;" in: Philosophy Today Vol. 61 (4):833-846 (2017) - academia.edu
Abstract: Balibar presents Spinoza as a profound critic of “the anthropomorphic illusion.” Spinoza famously derides the tendency of humans to project their own imagined traits and tendencies onto the rest of nature. The anthropomorphic illusion yields a gross overestimation our own agency. I argue in this essay that the flip side of this illusion is our refusal to extend certain properties we reserve exclusively to ourselves. The result is that we disregard the power of social and political institutions because they do not resemble us. The anthropomorphic illusion therefore causes us both to overestimate our power as singular individuals and to underestimate the power of social and political institutions. If we understand ourselves and institutions as “transindividuals” rather than on the illusory model of substantial individuality, it is unproblematic to attribute individuality to collective powers, like the commonwealth.
. Ze beschrijven uitgebreid hoe de Tractatus Politicus een nogal veronachtzaamd werk is. Opmerkelijk is dat ze Balibar niet noemen. Dat gebeurt overigens wel in enige hoofdstukken, waarin een benadering van hem wordt gebruikt of bediscussieerd.
Ook haar hoofdstuk 6 “Family Quarrels and Mental Harmony: Spinoza's Oikos—Polis Analogy,” heeft Hasana Sharp naar academia.edu geüpload.
Elders gaat Hasana Sharp wel uitgebreid in op en bouwt ze voort op Balibar, cf. haar
Hasana Sharp, "Spinoza's Commonwealth and the Anthropomorphic Illusion;" in: Philosophy Today Vol. 61 (4):833-846 (2017) - academia.edu
Abstract: Balibar presents Spinoza as a profound critic of “the anthropomorphic illusion.” Spinoza famously derides the tendency of humans to project their own imagined traits and tendencies onto the rest of nature. The anthropomorphic illusion yields a gross overestimation our own agency. I argue in this essay that the flip side of this illusion is our refusal to extend certain properties we reserve exclusively to ourselves. The result is that we disregard the power of social and political institutions because they do not resemble us. The anthropomorphic illusion therefore causes us both to overestimate our power as singular individuals and to underestimate the power of social and political institutions. If we understand ourselves and institutions as “transindividuals” rather than on the illusory model of substantial individuality, it is unproblematic to attribute individuality to collective powers, like the commonwealth.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten