Franck combined the humanist’s passion for freedom with the
mystic’s devotion to a religion based on the inner illumination of the spirit.
He believed the Bible was full of contradictions in which true and eternal
messages could be unveiled only by the spirit, and he considered dogmatic
controversy meaningless. [Cf. Brittanica.com,
cf. wiki,
cf. gameo, cf. nndb].
Frederick C. Beiser geeft in zijn The Fate of Reason: German Philosophy from Kant to Fichte [Harvard University Press, 2009] in een interessante voetnoot op p. 336 een samenvatting die ik hier graag uit books.google overneem:
Siegfried Wollgast, Sebastian
Franck: Paradoxa [Walter de Gruyter GmbH & Co KG, 1995 – books,google], schrijft in zijn inleiding: lang voor
Spinoza, Bayle en Voltaire eiste Sebastian Franck vrijheid van denken en
tolerantie. Uit deze inleiding citeer ik de volgende passage, waarin o.a. de
vergelijking met Spinoza wordt gemaakt.
Eerder had hij geschreven:
Siegfried Wollgast, Der deutsche Pantheismus im 16. Jahrhundert: Sebastian Franck und seine Wirkungen auf die Entwicklung der pantheistischen Philosophie in Deutschland. Berlin: Deutscher Verlag der Wissenschaften, 1972. - 368 pp
verwijs ik nog naar
Peter G. Bietenholz, Encounters with a Radical Erasmus:
Erasmus' Work as a Source of Radical Thought in Early Modern Europe. University
of Toronto Press, 2009 [ books.google - geeft vele malen Franck]
Das Christentum des Herzens: Der Mystiker Sebastian Franck
und die Reformation (Deutschlandfunk)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten